Słodkie wspomnienia

Obiecałam w poprzednim poście, że napiszę trochę o moim zmarłym króliczku. Tak więc postanowiłam dotrzymać obietnicy. Zwlekłam się z łóżka i zabrałam się na napisanie tego posta!

Jak zawsze miałam problem ze wstawaniem z łóżka. Nie ma takiego dnia, że wstaję pełna energii z uśmiechem na twarzy. Leniwa byłam, jestem i będę :)

Na początek chcę was poinformować, że będę pisać w czasie teraźniejszym, ponieważ wierzę, że Śnieżynka znajduje się za Tęczowym Mostem. Tak się nazywa ta część nieba.

Zacznijmy może od tego, że Śnieżynka jest królikiem miniaturką, odmiany Albinos. Jak każdy Albinos ma piękne, zadbane, białe futerko oraz czerwone oczy co najbardziej mi się u niej podoba.

                                                              

Śnieżynkę dostałam od wujka w 2010r. gdy miałam sześć lat i chodziłam do zerówki. Śnieżunia miała wtedy dwa lata. Była tak zdezorientowana, że marchewkę, którą dostała na podróż całą zjadła co było trochę śmieszne :)

Bardzo lubiła jeść. Pozwalała się pieścić, uwielbiała to. Czasami nawet mijały godziny, a pieszczoty trwały. 

Na początku Śnieżynka załatwiała się gdzie popadnie, ale później nauczyła się, że należy swoje potrzeby załatwiać w kuwecie.

Raz zdarzyło jej się samodzielnie otworzyć klatkę i dom oczywiście wywróciła do góry nogami. Kiedyś nawet my sami zapomnieliśmy zamknąć jej klatkę. Królik wyszedł. Wróciliśmy, a tam? Pełno futra na kanapie. A gdzie królik był w tym czasie? Na stole. Obrus prawie ściągnęła, pufa przesunięta, bo jakoś musiała na ten stół wejść. Gdy nas zobaczyła od razu zeskoczyła ze stołu i schowała się w klatce. Miałam wielki ubaw rodzice natomiast nie okazywali radości.

Śnieżyna urodziła się 10 kwietnia 2008r. Natomiast zmarła 14 marca 2015r. O ile się nie mylę zmarła, ponieważ miała niedowład/paraliż. Nie zdążyliśmy jechać do weterynarza z różnych przyczyn. 

Dożyła tylko sześciu lat, które skończyła 10 kwietnia 2014r.

Przed dniem śmierci było widać, że na tylne łapki trochę kuleje, ale wszyscy łącznie ze mną myśleli, że jak zwykle złamała pazur. Niestety na drugi dzień już wszystko było jasne jak słońce. 

Byłam zalana szczerymi łzami. Co noc płakałam i nie umiałam odpowiedzieć sobie na pytanie: "Dlaczego?"

Rany w sercu się nie goją. Nie zgadzam się z cytatem, że "czas leczy rany". Tylko na chwilę zapominamy, a później wspomnienia wracają i na nowo odczuwamy ból.

Łapcie kilka zdjęć księżniczki!

Moje ulubione zdjęcie Śnieżynki

Mam nadzieję, że docenicie to, że w ten post włożyłam bardzo dużo emocji. 

Macie pomysł o czym mogłabym napisać
kolejny post? :)

P.S Bardzo chciałabym wam podziękować za komentarze pod ostatnim postem! Byłam tak szczęśliwa, że rodzice zaczęli się zastanawiać dlaczego chodzę te i wewtę z uśmiechem na twarzy. Jeszcze raz dziękuję!